City Point (ul. Matuszewska #14) to kompleks pełniący rolę magazynu miejskiego i centrum logistycznego o powierzchni 122 (112 [2]) tys. m2. Znajdują się tu budynki A1, B1-B9, C1-C6, D1-D4 [1], łącznie 18 magazynów z przynależnymi powierzchniami biurowymi oraz dwa budynki biurowe [27]. Jest największym w Warszawie parkiem magazynowym dla małych i średnich użytkowników [5]. Możliwe jest prowadzenie działalności produkcyjnej oraz dystrybucyjnej. Dostęp do kompleksu dają dwa niezależne wjazdy. Magazyny wyposażone są w zabezpieczenia przeciwpożarowe, całodobowy monitoring oraz doki i bramy [4]. Hale są ogrzewane. Wysokość składowania wynosi 8 metrów [2]. Obecna zabudowa to w większości zmodernizowane hale Warszawskich Zakładów Telewizyjnych.

Mieści się tu Strzelnica B7 (budynek B7), z jedyną w Warszawie strzelecką osią dynamiczną (umożliwia strzelanie w trzech kierunkach), której trzy ściany obłożone są panelami z granulatu gumowego oraz dwiema osiami do strzelań statycznych (po pięć stanowisk na dystansach 3-25 m), salą konferencyjną (24 m2) i wykładową (64 m2). Jest też klub i sklep z akcesoriami strzeleckimi. Część recepcyjno-klubowa została oddzielona od wejść na poszczególne osie śluzą [3][32].

Ponadto jest tu wydawnictwo CH Beck (B2) [6], Drukarnia KRM Druk [17], centrum spedycyjne UPS (C2) [9], centrum spedycyjne DPD Polska oddział WA4 (dawniej firma kurierska Siódemka [26]) [30], Manta, firma produkująca elektronikę, powstała w 1998 roku [11], Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie [14], zakład produkcyjny Thomas-Beton [28], magazyn Colgate-Palmolive [29], Green Port Hostel [31], Hurtownia pasmanterii Pasgala (D1) [10], ANODAL (D2) [7] Dominat (D2) [12], Green Port Natura i Zdrowie (C5) [13], Kompania Piwowarska [8], PLV [15], GESPAR [16] i inne zakłady.

Przedwojenna ul. Matuszewska, położona kilkaset metrów na zachód od obecnej, brukowana kocimi łbami, prowadziła przez łąkę do kilku zabudowań. W 2017 roku została przemieniona na ul. Dźwińską (która z kolei przed wojną mieściła się 60 metrów bardziej na północ). Tablice z nazwą ulicy wykorzystano na wewnętrznej uliczce prowadzącej do hal magazynowych (również spontanicznie nazywaną Matuszewską). Zmiana nastąpiła z myślą o kierowcach ciężarówek, mających niejednoznaczną lokalizację magazynów [33].

Teren zakładów przed II wojną światową nie był zagospodarowany, były tu wówczas pola uprawne.

W planach budowy metra głębokiego w Warszawie w latach 1951-1958 planowano zlokalizować tu stację postojową pociągów metra [18], które miały wyjeżdżać na powierzchnię [38]. Inwestycja nie została jednak zrealizowana.

Warszawskie Zakłady Telewizyjne

Warszawskie Zakłady Telewizyjne (WZT, WZT Telza, WZT Elemis, ul. Księżnej Anny #24) powstały najprawdopodobniej [19] 12 lutego 1955 roku (11 marca 1955 roku [40]), od razu na terenie przy ul. Matuszewskiej jako zakłady T-16. Organem nadrzędnym był Centralny Zarząd Przemysłu Teletechnicznego [20]. Dyrektorem zakładów T-16 został Antoni Tracikiewicz, ślusarz z FSO awansowany na dyrektora [21]. Produkcję pierwszych telewizorów rozpoczęto w lipcu 1956 roku [19].

W zakładzie rozpoczynał swoją pracę słynny kabareciarz Jan Pietrzak. Jego mama była w zakładzie aktywistką partyjną, a syn uświetniał w części artystycznej wszystkie okolicznościowe akademie [21].

W 1957 roku utworzono w WZT biuro konstrukcyjne studyjnych kamer telewizyjnych, telekin na widikonie, mikserów wizyjnych, monitorów, synchro-generatorów, krosownic i wzmacniaczy [41].

We wrześniu 1962 roku powołano w WZT Biuro Rozwojowo-Badawcze i Unifikacyjne [40]. W 1974 roku utworzono samodzielny Zakład Telewizyjnego Sprzętu Profesjonalnego (ZTSP). Konstrukcje opracowywała grupa około 30 inżynierów (m.in. Antoniego Chwalczuka, Romualda Burkiewicza, Teresę i Bohdana Duszewskich, Longina Gałkę, Romana Gutaja, Jacka Jaszczyńskiego, Sylwię Jaszczyńską, Wacława Jabłonowskiego, Wojciecha Krawca, Jerzego Morskiego, Mirosława Rechę, Jerzego Rydzewskiego, Krystynę Tymińską, Stefana Palusińskiego, Ewę Słaboszewicz, Ludwika Słaboszewicza, Janusza Siedlarskiego, Wiesława Sałdana, Jana Walczyka, Zygmunta Wlazło) oraz wielu techników [41].

Tu uruchomiono produkcję wszystkich profesjonalnych urządzeń dla Telewizji Polskiej (zakład był monopolistą w tym zakresie). Powstawały kamery telewizyjne, kamery przemysłowe i wyposażenie studiów telewizyjnych [22]. W latach 50-tych studyjny sprzęt telewizyjny (całkowicie własnej konstrukcji), tworzyły kamery na superortikonach trzycalowe, a od 1964 roku kamery KS-0042 na superortikonach 4,5-calowe, miksery wizyjne MX-042, monitory, wzmacniacze, generatory synchronizujące, półprofesjonalne kamery widikonowe Alfa. Urządzenia eksportowano do Bułgarii, na Węgry, do Rumunii i częściowo do Syrii, Egiptu i Wietnamu. Głównym konstruktorem był Jan Walczyk, któremu podlegał Dział Produkcji Małoseryjnej WZT kierowany przez Janusza Zborowskiego. Łącznie w WZT i ZTSP wyprodukowano około 130 torów kamerowych superortikonowych, około 500 monitorów kontrolnych i studyjnych i ponad 1000 innych urządzeń [41].

Produkcję telewizorów rozpoczęto 22 lipca 1956 roku. Pierwszy telewizor produkowany w Polsce nosił nazwę Wisła i powstał w oparciu o dokumentację i podzespoły radzieckiego telewizora Awangard. Był to odbiornik przystosowany do odbioru tylko jednego kanału, wyposażony w kineskop z okrągłym ekranem o średnicy 12 cali (prostokątna ramka zasłaniała część ekranu). Wisła była jedynym polskim telewizorem lampowym z wydzielonym torem fonii. Do połowy lat 70-tych XX wieku był to jedyny polski telewizor wyposażony w transformator sieciowy [24]. Telewizor ważył 60 kg [23]. Po Wiśle pojawiła się pierwsza krajowa konstrukcja, dwunastokanałowy Belweder z 14-calowym, niealuminiowanym kineskopem [23]. Projekt został opracowany w latach 1955-1957 przez Biuro Studiów i Konstrukcji WZT. Grupą konstruktorów kierował inż. Lech Kwiatuszyński, a w jej skład wchodzili inżynierowie R. Nowicki, K. Mlicki i A. Malinowski. W listopadzie 1957 roku ruszyła produkcja seryjna. Następnie produkowano modele Turkus, Jantar, Szmaragd, Wawel, Klejnot, Szafir, Opal, Koral, Nefryt, Topaz, Agat, Ametyst, Lazuryt, Granit, Beryl, Luna, Saturn, Libra [24].

W maju 1966 roku zakłady zmieniły nazwę na Warszawskie Zakłady Telewizyjne Telza, podlegające Zjednoczeniu Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego UNITRA [20]. Kolejne zmiany nazw miały miejsce 27 lutego 1976 roku (Zakłady Telewizyjne Unitra-Polkolor) i 24 grudnia 1980 roku (Warszawskie Zakłady Telewizyjne UNITRA-WZT) [20].

We współpracy z Wytwórnią Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu oraz krakowską Akademią Sztuk Pięknych w 1964 roku powstał projekt Telewizyjnego Wozu Transmisyjnego. Został oparty na podwoziu Jelcza ogórka, koncepcję pojazdu opracował zespół inżyniera Zygmunta Zawadzkiego, grupą plastyków kierował docent Jerzy Tymcik, zaś konstruktorów nadwozia inżynier Dębicki. Pierwsza wersja wozu prawdopodobnie posiadała sprzęt Unitry do nadawania telewizji czarno-białej. Druga wersja pojazdu była przeznaczona do nadawania w wersji kolorowej. W latach 1969-1974 zbudowano 29 (14 [41]) takich pojazdów [37], z których część sprzedano do Czechosłowacji, Rumunii i Wietnamu [41].

Telewizja kolorowa zaczęła się w 1973 roku od telewizora lampowo-tranzystorowego Rubin 707 na licencji ZSRR [24]. Pierwszym polskim kolorowym telewizorem był model Jowisz. Jego robocza nazwa brzmiała PAW (Pierwszy Aparat Wielobarwny), ale ze względu na skojarzenia została zmieniona [25]. Trzecim z kolei był model Helios [23]. Kolejne telewizory to produkowany od połowy lat 70-tych XX wieku telewizor turystyczny Vela, pierwszy polski w pełni tranzystorowy telewizor kolorowy Thomson T-5601, telewizory T5005, Antares, T6105, Taurus [24], Beryl, Hermes, Uran, Elemis, Westa [19]. Legendarny był kolorowy Rubin 714p, produkowany od 1979 roku [24], który zapalał się lub wybuchał [25]. W Warszawskich Zakładach Telewizyjnych wykorzystywano mało odporne na wysoką temperaturę papierowe laminaty, ponadto użytkownicy wciskali je w meblościanki bez wentylacji [39].

Produkcja była zmienna. W 1956 roku wyprodukowano około 2000 telewizorów, by w 1975 roku osiągnąć 700 000 sztuk. W 1979 roku wyprodukowano 20 000 sztuk, a w 1981 roku przekroczono 100 000 sztuk. Wzrost produkcji trwał do 1988 roku, kiedy wyprodukowano 540 000 sztuk telewizorów kolorowych i monochromatycznych [43].

Zakłady otrzymały 27 kwietnia 1992 roku nazwę Warszawskie Zakłady Telewizyjne ELEMIS [20] i 19 października 1995 roku [34] zostały przekształcone w spółkę akcyjną z całkowitym udziałem skarbu państwa. 24 stycznia 1997 roku ogłoszono upadłość [20]. Zakład był wówczas zadłużony na 26 mln zł i zatrudniał 700 osób (tyle pozostało z kilkutysięcznej załogi) [23].

1 stycznia 2003 roku rozpoczęto likwidację Warszawskich Zakładów Telewizyjnych Elemis, która zakończyła się 19 marca 2007 roku [19]. Część nieruchomości syndyk odsprzedał przedsiębiorstwu Eroplaus, które stworzyło Centrum Dystrybucyjno-Magazynowe Elemis [19].

Miedzy latami 2001-2005 powstał budynek spedycyjny w zachodniej części kompleksu. Wcześniej teren ten zajmowały dwa długie baraki.