Obszar obejmuje w części wschodniej (na wschód od ul. Żołnierskiej) rezerwat przyrody oraz las będący miejscem pamięci w części zachodniej. Od 2016 roku na terenie rezerwatu znajduje się przecinka wzdłuż linii energetycznych i przeciwpożarowa (cztery pasy). Jest również kanał melioracyjny oraz zabudowa jednorodzinna w północno-zachodnim fragmencie (obecna co najmniej od 1987 roku).

Na terenie Warszawy znajduje się jedenaście rezerwatów przyrody [4], a na terenie Rembertowa dwa: Bagno Jacka oraz Rezerwat Kawęczyn [6]. Ten ostatni jest wyjątkowy, gdyż ochronie podlegają stanowiska i zespoły ciepłolubnych gatunków roślin naczyniowych [4]. Chronione są zwłaszcza groszek czerniejący (charakterystyczny dla tzw. dąbrowy świetlistej) i dzwonek boloński (od 2004 roku objęty ochroną ścisłą) [9]. Inne gatunki ciepłolubne występujące w runie to dziurawiec skąpolistny, bukwica zwyczajna, miodownik melisowaty, pięciornik biały, lilia złotogłów. W rezerwacie przeważają młode drzewostany, wśród których dominują bory (przeważa sosna jako gatunek główny z brzozą brodawkowatą i dębem szypułkowym), jednak najcenniejsze fragmenty stanowią wspomniane dąbrowy świetliste z luźnym drzewostanem dębowym, w runie którego występują cenne gatunki ciepłolubne [2]. W rezerwacie stwierdzono występowanie ok. 150 gatunków roślin naczyniowych, w tym 31 drzew i krzewów [3]. Rezerwat zajmuje 69.54 ha [1]. Są tog grunty Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa Drewnica [2].

Przy ulicy Żołnierskiej 17 znajdują się cztery dęby szypułkowe, będące pomnikami przyrody, wpisane pod numerem 68 w rejestrze wojewódzkim [7]. Pomnikiem przyrody jest też grusza polna rosnąca przy ul. Żołnierskiej [8].

Miejsca pamięci

Ok. 200 metrów na południowy zachód od stacji PKP Warszawa-Rembertów, na terenie rezerwatu, znajduje się miejsce pamięci zwane Kozią Górką lub rembertowskimi Palmirami. Prawdopodobnie już wiosną 1940 roku Niemcy zaczęli wykorzystywać kawęczyńskie wyrobiska piasku do grzebania ofiar swojego terroru. W latach 1940-1944 w Kawęczynie rozstrzelano co najmniej kilkadziesiąt osób. Wiadomo, że w styczniu 1944 roku żandarmi podczas blokady Rembertowa zatrzymali około 70 osób, z których część rozstrzelano w kawęczyńskich lasach, m.in. Stanisława Pieńkosa, komendanta AL. i GL. [5].

Jesienią 1944 roku przeprowadzono tu częściową ekshumację, a wydobyte na wyrobisku ciała ofiar pogrzebano na cmentarzu parafialnym. Dzięki staraniom profesora Lucjana Węgrowicza w 1995 roku na wyrobisku stanął krzyż upamiętniający tamte wydarzenia [8]. Znajduje się tu symboliczna mogiła zamordowanego przez Niemców mjr Romana Węgrowicza [5]. Kamień pamiątkowy, pomnik ofiar egzekucji niemieckich dokonywanych w Lasach Kawęczyna w latach 1939-1944, odsłonięto 2 września 2005 roku [8]. Na scenariusz uroczystości złożyło się odsłonięcie i poświęcenie pomnika oraz wmurowanie aktu erekcyjnego [9]. Jest to kamień w kształcie serca. Opiekę nad nim powierzono zespołowi szkół nr 74 z ul. Niepołomickiej [8].

Na Koziej Górce nieco bliżej ulicy można zobaczyć kamień upamiętniający straconych harcerzy Zawiszaków [5].

Ul. Żołnierska otrzymała tę nazwę w 1957 roku. Wcześniej nazywała się Piaskowa [8].

Rezerwat przyrody Kawęczyn powołany został rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa 21 grudnia 1998 roku [1].

W 2012 roku Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Warszawie podpisał zarządzenie w sprawie ustanowienia zadań ochronnych, m.in. wykonywania redukcji podszytu, eliminacji gatunków obcych, wykaszania runa oraz monitoringu, gdyż największym zagrożeniem byłaby zmiana warunków termicznych i cieplnych (zacienienie, chłód) spowodowana przez gatunki inwazyjne [2].

Na terenie rezerwatu w 2017 roku został wytyczony szlak turystyczny dla ruchu pieszego i rowerowego. Szlak przebiega po drodze, która istniała, zanim powołano do życia rezerwat. Droga jest łącznikiem z siecią szlaków turystycznych [3]. Wcześniej rezerwat nie był udostępniony dla zwiedzających [2].