Kamienica Ericssona ma dwa adresy i dwa fronty kamienicy. Pierwszy z nich wychodzi na ul. Mokotowską #60, drugi na al. Ujazdowskie #47.

Al. Ujazdowskie 47

Kamienicę przy al. Ujazdowskich #47 wykonano w stylu modernistycznym nawiązującym do form klasycystycznych [2]. Liczy ona pięć kondygnacji. Elewację podzielono na dwie części. Pierwsza część to dwukondygnacyjna partia cokołowa o półkoliście zamkniętych witrynach i antresoli z belkowaniem, na którym znajdował się napis „ERICSSON”. Parter kamienicy przeznaczony był na sklepy. Elewacja trzech wyższych pięter jest gładka, dekorację stanowią jedynie balustrady. Ostatnie piętro jest znacznie cofnięte. Projektantem kamienicy był Marian Lalewicz, architekt, najsłynniejszy przedstawiciel akademickiego klasycyzmu w Warszawie [1].

Mokotowska 60

Z tej strony znalazła się brama wjazdowa z wplecioną w nią ozdobną literą E jak Ericsson.

Kamienicę od strony al. Ujazdowskich zbudowano w latach 1922-1925 [7]. Budynek od strony Mokotowskiej powstał po 1926 roku [4]. W Polsce zaczynano wtedy wznosić duże gmachy użyteczności publicznej. Firma Ericsson ulokowała się tutaj, gdyż Aleje Ujazdowskie, podobnie jak wtedy telefon, były w tamtych czasach symbolem luksusu [5]. Tu urzędowali najważniejsi dyrektorzy, działała buchalteria, znajdowały się działy sprzedaży, akumulatorów i kolejowy [1]. Przed 1939 rokiem mieścił się tu sklep firmowy Ericssona [1]. Siedziba była pierwszym luksusowym domem dochodowym, który powstał w niepodległej Polsce [3].

Do 1931 roku od strony ul. Mokotowskiej prowadzono niedużą produkcję. Warsztaty ograniczały się do kompletowania podzespołów sprowadzanych ze Szwecji i dorabiania do nich małych mechanizmów [1].

W czasie II wojny światowej kamienica nie miała większych uszkodzeń [1].

W połowie lat 50-tych XX wieku otwarto na parterze kamienicy Kawiarnię Ujazdowską, która istniała do końca okresu PRL-u. Jej współprojektantem był Tadeusz Gronowski, grafik i projektant wnętrz. Specjalnie zamówione meble były dziełem Stefana Zaczeniaka. Według miesięcznika Architektura. Wystudiowane formy osłon, oświetlenie i typowo „gronowska” grafika nad lustrem tworzyły w 1959 roku harmonijną całość. W Ujazdowskiej można było natrafić na wielu znanych aktorów, pisarzy, grafików. W latach 80-tych XX wieku miejsce przestało być atrakcyjne. W jej miejscu powstała restauracja Cafe Ejlat, którą po pewnym czasie również zamknięto [1].