Glinianka Sznajdra (Glinianki Schneidera, Schneidra, Sznajdera) to staw, który powstał w wyniku zalania wodą wyeksploatowanego wyrobiska gliny. Położony jest na wysoczyźnie i jest zasilany stale wodami podziemnymi, natomiast sam jest bezodpływowy. Jego powierzchnia wynosi 1.43 ha, a lustro wody znajduje się na wysokości 106 m. n.p.m. [1]. Woda w najgłębszym miejscu nie przekracza czterech metrów [5]. Zbiornik ten jest głęboki, z gwałtownymi uskokami dna, na którym mogą znajdować się elementy betonowe i pobudowlane [15]. Dno jest gliniasto-piaszczysto-muliste. Przy południowym brzegu występuje sporo roślinności podwodnej i nawodnej [5].

Można tu spotkać liny, karpie, karasie, płotki, oraz szczupaki, podobno dawniej były też okonie i krasnopióry [5]. Ciekawostką jest mała rybka różanka, która składa tu jaja wewnątrz szczeżui wielkiej, największego polskiego małża [8]. O czystości wody świadczy stała obecność raków. Po przebudowie stawów, likwidacji jednej grobli i wycięciu sporej ilości szuwarów Gliniankę Sznajdra opuściła znaczna część ptaków [6]. Na pewno nadal można spotkać kaczkę krzyżówkę [1].

Latem na pobliskiej łące mieszkańcy mogą się opalać. Po rewitalizacji zamontowano tu ławki i stoły piknikowe. Nad wodą powstał pomost dla wędkarzy, a wokół stawu alejki [9]. Ponieważ staw należy do urzędu dzielnicy, za wędkowanie się nie pobiera opłat [5]. Glinianka została uznana za czarny punkt wodny (parę osób się w niej utopiło) i nie wolno się tu kąpać [11]. Warszawski Klub Rogatego Morsa i Aktywni+ korzystają nieformalnie z glinianki do morsowania [14].

Początkowo w okolicy wznosiły się drewniane domki, obórki, kurniki. Rozwój okolicy nastąpił wraz z pojawieniem się Bogumiła Schneidera. Postanowił on ulokować tu wytwórnię cegieł, dachówek i ceramiki. Szosa poznańska (dzisiejsza ul. Połczyńska) przecinała bogate w glinę stawy i łatwo było tu dojechać [18]. Działalność Zakładów Cegielnianych i Fabryki Dachówek rozpoczęła się [6] w połowie XIX wieku [8] (na początku XX wieku). Gdy pokłady gliny zaczęły się kończyć, wyrobisko zostało zalane [6]. Kres funkcjonowania cegielni położyła II wojna światowa [1].

Ulica Połczyńska znalazła się w granicach Warszawy wraz z całym Bemowem w 1951 roku i wtedy przestano nazywać ją szosą poznańską [10].

12 lutego 1980 roku [17] nakręcono tu finałową scenę z filmu Miś w reżyserii Stanisława Barei, w której tytułowa [1] wielka, ośmiometrowa [2] kukła transportowana przez helikopter urywa się i spada na oblodzony zbiornik wodny [1]. Bareja kręcił ten fragment w temperaturze minus 15 stopni Celsjusza [17].

Teren przez wiele lat był zaśmiecony i zapuszczony, natomiast często z jego brzegów korzystali wędkarze. Zimą 1997 roku [5] powstała tzw. przyducha i zginęło wiele ryb, przez co na pewien czas był to koniec łowiska [6].

W 2009 roku miasto odkupiło ten zbiornik od prywatnych właścicieli [8], spadkobierców Shneidera mieszkających w Stanach Zjednoczonych [5], a od okolicznych mieszkańców działki [9].

W 2010 roku przeprowadzono rewitalizację [8]. Wcześniej w północno-zachodniej części była zarośnięta zatoczka, która w upalne dni była odcinana od reszty glinianki (lub miała tylko wąski przesmyk głęboki do kolana). W wyniku prac zbiornik został nieco powiększony i na środku powstał mały cypel. Wycięto sporo drzew i krzewów, brzeg został umocniony płytami. Pojawiły się kosze na śmieci oraz ławki [5]. Wytyczono alejki i zbudowano pomost dla wędkarzy [8]. Plan zagospodarowania zakładał zachowanie 100% powierzchni biologicznie czynnej, dlatego ścieżka spacerowa wokół stawu nie została utwardzona [12]. Koszt wykonania prac to ponad 2 mln zł [6], a środki pochodziły z Gminnego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej [16].

We wrześniu 2011 roku władze dzielnicy ustawiły na specjalnej platformie na środku stawu słomianą wierną replikę misia i zabezpieczyły substancją uniemożliwiającą jego podpalenie [1]. Został on udostępniony dzielnicy nieodpłatnie przez Fundację Kamili Skolimowskiej [3]. Mimo tego w lipcu 2012 roku nieznani sprawcy spalili kukłę [1]. Nie został naruszony metalowy szkielet konstrukcji [3]. Odtworzenie repliki kosztowało 3 tys. zł [4], po czym została ona umieszczona przy Bemowskim Centrum Kultury (gdzie ponownie została podpalona) [1].

W 2013 roku w gliniance wyłowiono roślinożerną piranię pacu [11].

W 2015 roku, w ramach budżetu partycypacyjnego, na terenie przylegającym do zbiornika zainstalowano cztery domki dla owadów [6].