Osiedle Miasto Moje to kompleks 17 budynków wielorodzinnych (ul. Marywilska #60, #60A, #60B, #60C, #60D, #60E, #60F, #62, #64, #64A, #64B, #66, #66A, #68, #68A, #68B, #68C) [11]. Nazwa inspirowana jest fragmentem utworu Czesława Niemena „Sen o Warszawie” [28]. Zgodnie z założeniem osiedle ma być samowystarczalne, dlatego powstała rozbudowana baza infrastrukturalna. Osiedle jest też otwarte, przewidziano jednak monitoring i ochronę.

Budynki mają przeważnie sześć kondygnacji, niektóre charakteryzują się zróżnicowaną wysokością i załamaniami geometrii brył. Wykonano je w nowoczesnym stylu. W tynkowej elewacji stonowane tło (szarość, biel) kontrastuje z kolorowymi elementami (pomarańczowy, żółty). Wykorzystano też metalowe balustrady balkonowe, a w budynkach zainstalowano cichobieżne windy [11]. Łącznie we wszystkich etapach powstało prawie 1500 mieszkań (30-103 m2). Kompleks dysponuje parkingiem podziemnym oraz miejscami postojowymi naziemnymi. Mieszkania są dość wysokie, od 2.66 do 3.28 metra. Do mieszkań przynależą balkon, loggia lub taras i ogródek [11]. W VI etapie powstały też mieszkania dwupoziomowe [12].

Wśród rozwiązań ekologicznych powstały instalacje fotowoltaiczne i LED-owe oświetlenie. Ekologiczne place zabaw wykonano z naturalnych materiałów, zaplanowano kwietne łąki i domki dla owadów. Zastosowanie skrzynek rozsączających i kaskadowej retencji pozwala lepiej wykorzystać wodę, są też wiaty rowerowe i stojaki. Na miejscach parkingowych można zamontować ładowarkę do pojazdów elektrycznych [29].

W poprzek osiedla między budynkami powstał teren zieleni zwany Pasażem Wisła [25], który wyznacza niebieska alejka. Wzdłuż pasażu utworzono cztery unikatowe strefy dla rodzin. Są to Zatoka Aktywności (siłownia plenerowa, ścieżka rekreacyjna, plenerowe szachy i warcaby [18]), Zatoka Kultury (kino letnie, osiedlowy amfiteatr, plac świąteczny z choinką), Zatoka Zabawy (łącznie 12 placów zabaw i plac gier, plac miejski z fontanną i tematyczne przedszkole) i Zatoka Relaksu (strefa odpoczynku i sąsiedzkiej integracji, hamaki, leżaki, strefa piknikowa z grillem) [12][14]. Czwarty etap inwestycji był jednocześnie ostatnim etapem budowy pasażu [13]. Wokół budynków wykonano też chodniki i aranżacje roślinne. Na parterze części budynków zaprojektowano przestrzeń handlowo-usługową [11]. Dla mieszkańców dostępne są również klub fitness [11], przedszkole, żłobek i boisko (powstało w V etapie [20]) [19]. Przestrzeń wewnątrz pasażu została wyłączona z ruchu kołowego [19].

Projektantami są architekci z pracowni Archiplan Studio. Osiedle wybudowała spółka Ronson Development (to największa inwestycja w historii spółki Ronson [15]), a na generalnych wykonawców zostały wybrane firmy Danya Cebus Poland (IV etap, V etap [20]) oraz Hochtief Polska (I, II, III etap oraz VI etap, 51.4 mln zł netto [22]) [14].

Pierwsze osadnictwo na tych terenach sięga mezolitu (środkowa epoka kamienia) [30].

Teren ten to dawniej Marcelin, osada rolnicza sięgająca od Kanału Żerańskiego mniej więcej do wysokości ul. Zyndrama z Maszkowic. W 1827 roku Marcelin liczył 5 domostw i 66 mieszkańców. Niedługo po powstaniu osada została przekształcona w folwark, a w 1878 roku zaniedbany folwark "Aleksandria vel Marcelin Stary" o powierzchni 134 ha nabył Wilhelm Karol Henryk Meylert. Dzięki wytężonej pracy jego rodzina stworzyła tutaj wzorowe gospodarstwo [30].

Po II wojnie światowej tereny Marysina zostały przejęte przez państwo pod budowę zakładów przemysłowych [30]. Istniejące do dzisiaj pozostałości dawnych gospodarstw to Tadzinek i Rysiny, położone na północ od osiedla.

Początkowo w tym miejscu mieściła się wytwórnia płytek podłogowych Golvetten, której budynek przestał być wykorzystywany w latach 50-tych XX wieku [1].

Warszawska Fabryka Tworzyw Sztucznych Pollena

Warszawska Fabryka Tworzyw Sztucznych (WFTS, ul. Marywilska #58) została utworzona decyzją ministra przemysłu chemicznego Bolesława Rumińskiego 27 marca 1954 roku. Jej korzenie sięgają 1945 roku, kiedy Stanisław Pawłowski po powrocie z przymusowych robót w Niemczech otworzył zakład mechaniczny przy ul. Hetmańskiej (wykonywano w niej detale z bakelitu), a po wojnie kontynuował jego działalność jako wytwórnia Plastmas (wykonywano w niej okładziny sprzęgłowe i hamulcowe). W 1950 roku Plastmas został oddany pod przymusowy zarząd państwowy, a następnie przeniesiony na ul. Piaskową 6 i upaństwowiony [1].

Od 1955 roku w WFTS wytwarzano koła i kierownice dla Fabryki Samochodów Osobowych [1]. Do produkcji stosowano wtryskarki firmy TOS z CSRS i polskie urządzenia WH, prymitywne, o wtrysku mechanicznym i ręcznym zamknięciu formy [5]. W II połowie lat 50-tych XX wieku wynaleziono, udoskonalono lub zastosowano wydajne technologie polietylenu, polipropylenu czy poliwęglanów, przez co okres ten nazywano epoką polimerów [4]. W 1958 roku we współpracy z Instytutem Tworzyw Sztucznych (obecnie Instytut Chemii Przemysłowej) rozpoczęto pierwszą w kraju produkcję folii polietylowej. Było tu wówczas zatrudnionych 180 osób i produkowano 100 ton wyrobów rocznie o wartości 24 mln zł [1].

Pod koniec lat 50-tych XX wieku zbudowano w FSO prototyp polskiego samochodu sportowego, Syrenę Sport. Warszawska Fabryka Tworzyw Sztucznych była jednym z dwóch zakładów, który zaoferował możliwość wykonania nadwozia [9].

W 1959 roku produkcja wyrobów ciernych została przekazana do Zakładu Przemysłu Terenowego w Markach (późniejsza Fabryka Okładzin Ciernych POLMO), a na Żeraniu rozpoczęto wytwarzanie styropianu, butelek, pojemników i wyrobów prasowanych z tworzyw mocznikowych i melaminowych dla gospodarstwa domowego. W 1960 roku zaniechano produkcji wyrobów prasowanych, decydując się na rozwijanie wyrobów wtryskowych [1].

W 1961 roku oddział WFTS na ul. Piaskowej został zlikwidowany, a produkcję w pełni przeniesiono na Żerań. Rozpoczęto wytwarzanie kasków ochronnych [1]. Podjęto produkcję doświadczalną falistych płyt poliestrowych dla celów budowlanych, stosując metodę formowania ręcznego, o profilu głębokofalistym (dachowe) i o profilu drobnofalistym (balkonowe) [8]. Produkcji tej zaniechano w 1965 roku równolegle z odstąpieniem od wytwarzania styropianu [1]. Na początku lat 60-tych XX wieku Skuter M-52 Osa otrzymał tu nadwozie wykonane z żywicy poliestrowej wzmocnionej włóknem szklanym [10].

W 1964 roku produkcję przeniesiono do nowej hali, w której umieszczono działy konstrukcyjny, technologiczny, postępu technicznego, kontroli jakości i laboratoria. Nowy budynek otrzymała również administracja fabryki, a stare budynki przeznaczono na magazyny [1].

W 1967 roku uruchomiono nową linię produkcyjną worków transportowych. W 1971 roku fabryka otrzymała nagrodę Złotego Kasztana I stopnia za produkcję butelek, a w 1973 roku II stopnia za produkcję kanistra do olejów silnikowych i płynu borygo. Na początku lat 70-tych XX wieku planowano szeroki rozwój fabryki, jednak zaniechano innowacji po przeniesieniu jej ze zjednoczenia "Erg" do zjednoczenia "Pollena" w 1972 roku. Częściowo wycofano też produkcję folii. Zwiększono za to współpracę z przemysłem motoryzacyjnym, m.in. uruchomiono produkcję pojemników na płyn hamulcowy i chłodniczy do Fiata 125p. W ciągu kilku lat fabryka produkowała niemal sto detali do tego auta. Ścisłą współpracę nawiązano z Fabryką Kosmetyków Pollena-Uroda, rozpoczynając produkcję butelek, tub, nakrętek, pudełek, folii papieropodobnej i taśm termokurczliwych. Produkcja w 1976 roku w porównaniu z 1954 rokiem wzrosła sześćdziesięciokrotnie, do 10 tysięcy ton, przy wzroście zatrudnienia do 900 osób [1].

Pracowników do fabryki dowoziła od 1972 roku przez 24 lata linia 176 [7]. Przed zakładami znajdowała się pętla autobusowa o nazwie Marcelin WFTS. Pierwotnie przedłużenie ul. Marywilskiej było nazywane Trasą N-S [31].

W latach 70-tych XX wieku pracowali tu głównie młodzi inżynierowie tuż po studiach. Maszyny pochodziły z Niemiec i Włoch. Często bywał tu Andrzej Jaroszewicz (syn premiera i kierowca rajdowy), który był entuzjastą motoryzacji i zależało mu na tym, by zakładowi niczego nie brakowało. Dyrektorem był wówczas Waldemar Furmaniak, głównym konstruktorem Franciszek Gados, a głównym mechanikiem Stefan Koziorowski (barwna postać, zwana przez kolegów z pracy Funio) [2].

W 1982 roku fabryka uzyskała samodzielność nie przystępując do zrzeszenia przemysłu "Pollena", zachowując jednak nazwę [1]. Fabryka specjalizowała się w wytwórstwie wyrobów z acetylocelulozy i polistyrenu, by stać się czołowym krajowym producentem opakowań, obudów sprzętu technicznego a także artykułów codziennego użytku domowego [6].

Po utworzeniu gminy Warszawa-Białołęka 19 czerwca 1994 roku, w wynajmowanych pomieszczeniach fabryki mieściła się jedna z siedzib Urzędu Gminy. Drugą siedzibą był budynek przy ul. Kłopotowskiego 15. Burmistrzem był wówczas Jerzy Smoczyński [3].

W latach 1998-2000 fabryka jako przedsiębiorstwo państwowe uległa likwidacji, likwidatorem był Lesław Kula [1].

W 2012 roku hale produkcyjne WFTS zostały wyburzone [1].

XXI

Działkę o powierzchni 7.63 ha, na której stanęło osiedle, deweloper kupił pod koniec 2015 roku za około 36 mln zł [21].

Warszawska Fabryka Tworzyw Sztucznych miała adres ul. Marywilska 58, natomiast zajmowała tereny ciągnące się dalej na północ. Dlatego Osiedle Moje ma numery między 60-68, natomiast pod numerem 58 powstało Osiedle Kameralne (w miejscu dawnych ogródków działkowych).

Budowę osiedla Miasto Moje rozpoczęto w IV kwartale 2016 roku. W I etapie powstały dwa budynki (nr 1, 2, oddane w I kwartale 2018 roku [11], 191 mieszkań oraz 14 lokali usługowych [24], został też otwarty plac miejski oraz pasaż usługowy z kawiarniami, sklepami, fontanną i pierwszym placem zabaw [17]). W II etapie powstały dwa budynki (początkowo jeden o numerze nr 3, oddany w I kwartale 2019 roku [11], 148 lokali, z lokalem na przedszkole [16]). W etapie III powstały trzy budynki (nr 4, 5, 6, 196 mieszkań [28], oddane w IV kwartale 2020 roku, wtedy oddano mieszkańcom amfiteatr, siłownię plenerową, plac gier, duży plac zabaw z trampolinami i zjeżdżalniami oraz strefę relaksu [26]). W etapie IV powstały dwa budynki (nr 7, 8, oddane w III kwartale 2021 roku, jak również plac zabaw w kształcie statku pirackiego oraz plac piknikowy kończący pasaż [13]). W V etapie powstał jeden budynek na planie litery U (nr 9, oddany w IV kwartale 2022 roku, 158 mieszkań [23]). W VI etapie powstały dwa budynki (nr 10, 11, oddane w II kwartale 2023 roku [11], rozpoczęcie budowy w III kwartale 2021 roku, 219 lokali [12], 8 lokali usługowych [19]) [11]. Kolejne etapy są planowane i ma znaleźć się na ich terenie pięć budynków.

Pierwsze mieszkania można było kupić za 5500 zł/m2. Było to wówczas tanio jak na Białołękę [27]. W 2022 roku cena zaczynała się od 8500 zł/m2 [11]. Mieszkańcy, którzy się wprowadzili, narzekają na niską jakość wyciszenia, podobno słychać nawet rozmowy sąsiadów [14].